Het HVA-Toneelcompetitie Juryrapport

Een driekoppige jury, bestaand uit
Mirjam van der Voort, Peter van Muijen en Maarten Bakker,
opgevangen door de HVA-vertegenwoordiger Frans Limbertie,
bezocht de voorstelling Haar Jury op zaterdag 2 april.

Ik was die avond vreselijk gespannen, Renate vreselijk ziek, Mieque daardoor vreselijk onzeker, Dave daar weer door vreselijk uit zijn doen, een vreselijk mens zat voor me te praten en te sissen tijdens onze stiltes, het werd natuurlijk een vreselijke avond.

Het rapport (letterlijk, inclusief stijl- en taalfouten, en dat zijn er nogal wat !):

STUKKEUZE
Duidelijk de keuze van een regisseur die graag een stuk wil laten zien met haar visie daarop. Dat is goed gelukt en het was dus ook voor de groep een goede keuze.
Jammer dat het stuk maar 35 minuten duurde. Het dingt daarom niet mee naar de prijzen van de competitie. Maar ook goed dat het stuk zo kort was want anders zou de groep de aandacht van het publiek niet vast kunnen houden met deze manier van spelen.

VORMGEVING - Jaap Eerland en Marx Warmerdam
Een prachtige sober en doeltreffende vormgeving; er was met pallets een ouderwetse boerensfeer geschapen die het stuk volledig tot zijn recht deed komen. Ook de rekwisieten waren met zeer veel zorg gekozen (bv de sheriffster, het stof op het kooitje), de kleding en de kapsels waren geheel in stijl al gaf de zwarte hoed (George Cook) hoewel ongetwijfeld juist voor het tijdsbeeld een iets te komisch effect. Mooi dat zelfs de status van de personages in al dan niet rijkere stoffen van hun kleding tot uitdrukking kwam.
Het licht was uitgekiend, een compliment waard: met weinig middelen zeer sfeervol en prachtig het geheel ondersteunend

REGIE
Een heel heldere regie volgens het "Less is More" principe. De rustige manier waarop de tekst gezegd werd deed recht aan het zwijgzame karakter van het boeren leven. Jammer dat alle spelers een zelfde indruk maakten. Door het strenge ingehouden spel werd het af en toe saai omdat iedereen op elkaar ging lijken. Maar het verstilde spel gaf wel de juiste spannende lading aan de gebeurtenis. Een interessante regie die we niet vaak tegenkomen. De minimale theatrale dynamiek is ook een risico. De lengte van het stuk heeft geholpen om de aandacht van het publiek vast te houden. Naast de krachtige stille toon van de voorstelling zouden we ook wat meer individuele verschillen bij de personages willen zien.
Het begin beeld met de opkomst van de acteurs en het goed neerzetten van de stoelen zag er goed uit, maar sloeg helemaal nergens op. Advies weg laten ! Het beeld daarna was prachtig. Je voelde door de meteen de kou van de gedoofde kachel.
De spelopdracht die we na de pauze hebben bijgewoond vonden we eigenlijk een ontkrachting van het stuk voor de pauze. Zonde om de mooie stilte niet mee naar huis te nemen.

SPEL ALGEMEEN
De spelers zijn een heel eind gekomen in deze regie. Knap om zoveel geladen rust in het spel te brengen. Om niet alles op elkaar te laten lijken moet er heel hard gewerkt worden aan juist de verschillen in de personages in heel kleine details. Nu is het duidelijk dat het ingehouden spel de verschillen weggepoetst heeft en eenvormigheid en saaiheid ligt dan op de loer. Het is niet iedereen gelukt de stiltes echt in te vullen.
De vrouwen bleken sterke vrouwen, maar dat werd deels vormgegeven door de mannen wat belachelijk neer te zetten. Jammer dat er vanuit dit cliché werd gespeeld.

SPEL INDIVIDUEEL

Thea Jeurgens - Minnie Burke
In het spel Thea Jeurgens kwam de stille speelstijl geheel tot zijn recht. Haar stilte waren gevuld met ingeleefd spel. Zij wist heel goed wat er in haar personage omging en kon dit goed voelbaar maken. Ze zette de toon met haar prachtig uitgespeelde beginscène waanneer ze wakker wordt op een uitgedoofde kachel.

Frenk Nitzche - John Hale
Vooral in het begin tijdens het samenspel met Minnie, wist Frenk Nitzche de buurman een juiste boerse, onhandige uitstraling te geven. De stiltes hadden een mooie lading. In de groepsscènes later in het spel kwam hij daarin wat minder tot zijn recht.

Jan Schelvis - Meneer Peters
Jan Schelvis speelde de sheriff. In zijn spel was soms wel, maar meestal niet te zien dat hij in functie was. Hij maakte een hulpeloze indruk, je kon je niet voorstellen dat hij werkelijk een wetsdienaar was. Het was niet duidelijk of die hulpeloosheid een keuze was of dat het voortkwam uit onmacht van de acteur. Het hem opgelegde spel kwam over als een keurslijf waaruit hij niet bij machte zijn personage vorm te geven.

Dave de Borst - George Cook
Bij Dave de Borst overheerste de tamelijk gekunstelde toon op een zodanige manier dat hij er als een vrij belachelijk personage over kwam. Dat kan enigszins een keuze geweest zijn, om een gewichtig doende man neer te zetten, maar op deze manier kwam het onbedoeld komisch over. Dat kwam ook voort uit de wat houterige motoriek. De serieusheid van het stuk heeft meer baat bij een personage van vlees en bloed dan bij een karikatuur

Mieque in't Ven - Mevrouw Hale
Mieugque in 't Ven wist haar tekst zodanig over te brengen dat het verhaal langzaam onthuld werd. Haar spel was brij kleurloos en leed enigzins onder de dwang van de stiltes die ze niet goed wist te vullen met betekenis. Toch wist de actrice het belang van de minimale handelingen voor de plot van het verhaal duidelijk te maken.

Renate Jansen - Mevrouw Peters
Renate Jansen speelde duidelijk een daadkrachtigere vrouw dan haar man de sheriff, maar wist ook gelijk duidelijk te maken dat in die tijd de vrouwen niet openlijk voor hun daadkracht uit konden komen in verhouding tot de mannen die het voor het zeggen hadden.

Algemene Indruk
Een zeer verzorgde voorstelling. Met veel liefde en oog voor detail geregisseerd en vormgegeven. De voorstelling wekt in het uitgewogen concept regelmatig spanning op, maar lijdt aan spanningverlies in de stiltes die niet alle acteurs waar kunnen maken. We missen karakteruitdieping